ภาษา เขมร ใน ไทย
ภาษาเขมรถิ่นไทย เป็นภาษาเขมรที่ใช้พูดอยู่ในประเทศไทย เป็นภาษาพื้นบ้านภาษาหนึ่งที่พูดกันอยู่ในหลายจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคตะวันออก เช่น สุรินทร์ ศรีสะเกษ บุรีรัมย์ ภาษาเขมรถิ่นไทย เป็นภาษาเขมรที่ใช้พูดอยู่ในประเทศไทย เป็นภาษาพื้นบ้านภาษาหนึ่งที่พูดกันอยู่ในหลายจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือและภาคตะวันออก เช่น สุรินทร์ ศรีสะเกษ บุรีรัมย์ และมีผู้พูดบางส่วนอยู่ในจังหวัด อุบลราชธานี ร้อยเอ็ด มหาสารคาม นครราชสีมา สระแก้ว ปราจีนบุรี ฉะเชิงเทรา และจันทบุรี ภาษาเขมรถิ่นไทย จัดอยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก สาขามอญ-เขมร ตะวันออก (Diffloth 2005) มีจำนวนผู้พูดประมาณ 1. 4 ล้านคน (สุวิไลและคณะ, 2547) ภาษาเขมรที่พูดในประเทศไทยนี้ไม่มีอักษรและระบบเขียนมาก่อน ถึงแม้จะใช้อักษรเขมรมาเขียนก็คงไม่สามารถแทนได้ทุกเสียง เพราะมีความแตกต่างบางประการจากเขมรกัมพูชา ทำให้ภาษาเขมรถิ่นไทยได้รับผลกระทบจากการถดถอยทางภาษาและวัฒนธรรม การสูญเสียภาษาจะมีผลกระทบต่อการสูญเสียภูมิปัญญาและระบบความรู้ต่างๆของกลุ่มชน เช่น ปรัชญาในการดำเนินชีวิต วรรณกรรม มุขปาฐะ ดนตรี ศิลปะประดิษฐ์ พืชสมุนไพร และอื่น ๆ อีกมากมาย งานศึกษาเกี่ยวกับภาษาเขมรถิ่นไทยในอดีต มีผู้ทำการศึกษาเรื่องระบบเสียงหลายท่าน เช่น Krissana, 1986; Prakorb, 1987; Amphon, 1996; Ponchanok, 2016.
จํากัด
ศ. ๒๕๔๒ ซึ่คัดเลือกมาเฉพาะคำที่อ้างอิงถึงภาษาจีน โดยอาจแบ่งได้เป็น ๒ กลุ่ม คือ ๑. กลุ่มที่มี (จ. ) กำกับ บอกที่มาของคำ เช่น กวยจี๊ ยี่ห้อ ๒. กลุ่มที่มีข้อความอ้างอิงว่ามาจากจีน เช่น ขงจื๊อ ฮกเกี้ยน ตัวอย่างคำที่มาจากภาษาจีน ก๊ก น. พวก, หมู่, เหล่า, โดยปรกติมักใช้เข้าคู่กันว่า เป็นก๊กเป็นพวก เป็นก๊กเป็นหมู่ เป็นก๊กเป็น เหล่า. (จ. ว่า ประเทศ). กงเต๊ก น. การทำบุญให้แก่ผู้ตายตามพิธีของนักบวชนิกายจีนและญวน มีการสวดและเผากระดาษที่ทำเป็นรูปต่าง ๆ มีบ้านเรือน คนใช้ เป็นต้น. ). กงสี น. ของกองกลางที่ใช้รวมกันสำหรับคนหมู่หนึ่ง ๆ, หุ้นส่วน, บริษัท. กงซี ว่า บริษัททำการค้า, กิจการที่จัดเป็นสาธารณะ). กวยจั๊บ น. ชื่อของกินชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งที่ใช้ทำเส้นก๋วยเตี๋ยว แต่หั่นเป็นชิ้นใหญ่ ๆ ต้มสุกแล้วปรุงด้วยเครื่องมีหมูเป็นต้น. ก๋วยเตี๋ยว น. ชื่อของกินชนิดหนึ่ง ทำด้วยแป้งข้าวเจ้าเป็นเส้น ๆ ถ้าลวกสุกแล้วปรุงด้วยเครื่องมีหมูเป็นต้น. กุยช่าย น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Allium tuberosum Roxb. ในวงศ์ Alliaceae คล้ายต้นหอมหรือกระเทียม ใบแบน กลิ่นฉุน กินได้ นำเข้ามาปลูกเพื่อเป็นอาหาร, พายัพเรียก หอมแป้น. เก๊ ว. ปลอมหรือเลียนแบบเพื่อให้หลงผิดว่าเป็นของแท้, ไม่ใช่ของแท้, ไม่ใช่ของจริง, โดยปริยายหมาย ความว่าไม่มีราคา, ใช้การไม่ได้.
อังกฤษ
เก๊ก (ปาก) ก. วางท่า; ขับไล่. ).
ภาษาเขมร
วิชาโทภาษาเขมร - ภาควิชาภาษาไทย อักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์
- ภาษาเขมรถิ่นไทย - IsanGate : ประตูสู่อีสานบ้านเฮา
- ภาษาไทย: บทที่4
- Add To Basket? พวงกุญแจ Apple AirTag จาก Hermès – THE STANDARD
- จาน เบรค เวฟ 110i
Download
ทองสุก เกตุโรจน์ (2551, หน้า 8-28) กล่าวสรุป เรื่อง การนำคำภาษาอื่นมาใช้ในภาษา ของเราไว้ดังนี้ 1. เรานำคำภาษาอื่นมาใช้ในภาษาของเราด้วยเหตุสำคัญ 4 ประการ คือ 1. 1 เราไม่มีคำ ๆ นั้นใช้ในภาษาของเรา 1. 2 เพื่อใช้แทนคำของเราที่มีอยู่แล้ว แต่เราเห็นว่าไม่ไพเราะหรือน่ากลัว 1. 3 เพื่อใช้เป็นราชาศัพท์ 1. 4 เพื่อใช้ในวรรณคดี 2. คำภาษาอื่นเข้ามาในภาษาของเราได้ 4 ทาง คือ ทางการเมือง ทางวัฒนธรรม ทางการค้า ทางภูมิศาสตร์ คำภาษาหนึ่งอาจจะเข้ามาสู่ภาษาของเราได้หลายทาง 3. เรานำคำอื่นมาใช้ 8 ลักษณะ คือ ด้วยการทับศัพท์ ด้วยการทับศัพท์แต่เสียงเปลี่ยนไป ด้วยการใช้คำไทยแปลคำต่างประเทศ ด้วยการใช้คำบาลีสันสกฤตแปลคำต่างประเทศ ด้วยการใช้คำบาลีสันสกฤตซ้อนหรือประสมกับคำไทยหรือคำต่างประเทศในความหมายนั้น ๆ ด้วยการใช้คำที่มีความหมายเป็นที่เข้าใจกันแล้วซ้อนกับคำที่ยังไม่คุ้นเคย เพื่อให้ช่วยแปลความหมายของคำนั้น ๆ ด้วยการสร้างคำใหม่ เพื่อแปลคำต่างประเทศ และด้วยการเปลี่ยนเสียงและเปลี่ยนความหมาย 4. ระบบเสียงมีความสำคัญมากในการรับคำภาษาอื่นมาใช้ในภาษาของเรา ถ้าระบบเสียงเหมือนกัน เราก็รับคำนั้น ๆ มาใช้ทับศัพท์ได้โดยง่าย แต่ภาษาแต่ละภาษามักมีระบบเสียงแตกต่างกัน ไปมากบ้างน้อยบ้าง ในการรับคำภาษาอื่นมาใช้จึงต้องพยายาม หาเสียงที่ใกล้เคียงกันมาแทนที่ ในเสียงภาษาอื่นที่ตนไม่มี มิฉะนั้นก็ต้องรับคำเหล่านั้นมาใช้ในลักษณะอื่น เช่น แปลศัพท์ เป็นต้น คำภาษาจีนในภาษาไทย คำภาษาจีนที่รวบรวมมานี้มีปรากฏในพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.